Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Χαμένη χριστουγεννιάτικη ταινία του Ντίσνεϊ βρέθηκε έπειτα από 87 χρόνια


Σκηνή από το «Empty Socks», το πρώτο χριστουγεννιάτικο φιλμ της Ντίσνεϊ.

Μια - χαμένη από το 1927 - χριστουγεννιάτικη ταινία του Γουόλτ Ντίσνεϊ, που συνάδει με το εορταστικό πνεύμα της εποχής, βρέθηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Νορβηγίας. H ταινία ανήκε σε έναν ιδιώτη, ο οποίος την είχε δωρίσει στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της χώρας, και μέχρι σήμερα βρισκόταν σε τέλειες συνθήκες συντήρησης, σε ειδική αίθουσα ελεγχόμενης θερμοκρασίας και υγρασίας, αφού πρόκειται για εύφλεκτο υλικό.

Το «Empty Socks», όπως είναι ο τίτλος της ταινίας, είναι το πρώτο χριστουγεννιάτικο φιλμ της Ντίσνεϊ, και μέχρι σήμερα συγκαταλεγόταν στη μεγάλη λίστα με τις χαμένες ταινίες της εταιρείας. Βρέθηκε σχεδόν ολόκληρο, αρχικά χωρίς να γνωρίζει κανείς πως ήταν ένας κινηματογραφικός θησαυρός, αφού οι δύο μπομπίνες που ανακαλύφθηκαν δεν έφεραν κάποια ετικέτα για το περιεχόμενο της ταινίας.




H αρχική διάρκεια του «Empty Socks», στο οποίο πρωταγωνιστεί μια πρώτη εκδοχή του Μίκι Μάους, το τυχερό κουνέλι ονόματι Όσβαλντ (εμφανίστηκε σε 26 ταινίες του Ντίσνεϊ), ήταν διάρκειας 5.30 λεπτών, ενώ μέχρι σήμερα η μοναδική εικόνα που υπήρχε από την ταινία διαρκούσε μόλις 25 δευτερόλεπτα, τα οποία φυλάσσονται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.

«Στην αρχή δεν είχαμε καταλάβει ότι είχαμε βρει έναν κινηματογραφικό θησαυρό. Το φιλμ ήταν τυλιγμένο σε δύο μπομπίνες, με ετικέτες που δεν ήταν ευκρινείς» δήλωσε ο επικεφαλής των αρχειοθετών της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Νορβηγίας, Κβάλ Σέρενσεν. Η ταινία, από την οποία απουσιάζει ένα μέρος μερικών δευτερολέπτων, ψηφιοποιήθηκε και ήδη ένα αντίγραφό της έχει σταλεί στην εταιρεία Walt Disney.




Ο Μίκι Μάους δημιουργήθηκε το 1928, στις ΗΠΑ, από τον Γουόλτ Ντίσνεϊ και τον Ουμπ Άιγουερκς. Λέγεται πως ο Ντίσνεϊ συνέλαβε την ιδέα να χρησιμοποιήσει ένα ποντίκι ως πρωταγωνιστή, ταξιδεύοντας κάποτε με τρένο από τη Νέα Υόρκη στο Χόλυγουντ μαζί με τη γυναίκα του Λίλιαν. Ο Μίκυ έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 120 ταινίες, οι 5 από τις οποίες ήταν μεγάλου μήκους. Το 1928 πρωταγωνίστησε σε 4 ταινίες, την επόμενη χρονιά σε άλλες 10 και την επόμενη δεκαετία σε 91. Κέρδισε τρεις υποψηφιότητες και ένα ειδικό Όσκαρ, το οποίο απονεμήθηκε στον Ντίσνεϊ. Ο Μίκυ έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη στη Νέα Υόρκη, στις 18 Νοεμβρίου 1928, με την ταινία «Steamboat Willie» (Ατμόπλοιο Γουίλι). Αυτή ήταν η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων με ήχο στην ιστορία του κινηματογράφου.

Πηγή :
http://www.naftemporiki.gr/story/892016/xameni-xristougenniatiki-tainia-tou-ntisnei-brethike-epeita-apo-87-xronia
naftemporiki.gr

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

5ο Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου


Το 5ο Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας (Athens Ethnographic Film Festival),  θα πραγματοποιηθεί από την Παρασκευή 28 μέχρι και την Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014 στο Exile Room12 Athinas St Athens, Greece με ελεύθερη είσοδο.

Tο πρώτο Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας πραγματοποιήθηκε το φθινόπωρο του 2010. Τα φεστιβαλικά του βήματα, όμως, ξεκίνησαν το 2008 ως ενότητα προβολών του καταξιωμένου Φεστιβάλ «Πλατφόρμα Βίντεο» με στόχο να συστήσει στο κοινό φοιτητικές εθνογραφικές ταινίες και ανοίξει έτσι έναν διάλογο γύρω από την θέση και προοπτική του φιλμικού αυτού «είδους» αλλά και του κλάδου της Ανθρωπολογίας και του χώρου που ονομάζουμε Οπτική Ανθρωπολογία.

Αυτόνομη πλέον διοργάνωση, το Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας διατηρεί την εκπαιδευτική του διάσταση, δίνοντας βήμα σε νέους κινηματογραφιστές, ανθρωπολόγους και κοινωνικούς επιστήμονες για να αναδείξουν τη δουλειά τους, αναζητώντας παράλληλα τη συνέχεια της πορείας των νέων δημιουργών, αλλά και τις ρίζες του εθνογραφικού κινηματογράφου.

Το κοινό

Αν και ο πρωταρχικός προσανατολισμός του φεστιβάλ είναι ο «κόσμος» της ανθρωπολογίας και των κοινωνικών επιστημών, η ανταπόκριση του κοινού αυτά τα πρώτα αυτά χρόνια δείχνει ότι ο εθνογραφικός κινηματογράφος δεν αποτελεί μόνο πολύτιμο μέσο κατανόησης των πολιτισμών αλλά και αφορά όλο και περισσότερο κόσμο εντός αλλά και εκτός ανθρωπολογίας.

Ξεφυλλίστε τον κατάλογο του φεστιβάλ
Ο κατάλογος του 5ου Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας είναι πλέον διαθέσιμος - ξεφυλλίσετέ τον για να βρείτε πληροφορίες για όλες τις ταινίες του φεστιβάλ και τους συντελεστές τους!

Κάντε κλικ εδώ



Ταινίες 2014

Για την πέμπτη του Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου, οι διοργανωτές σκέφτηκαν  ότι ήρθε η ώρα να ανοίξουν το πρόγραμμα και το ίδιο το φεστιβάλ λίγο παραπάνω. Ένα πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι ότι εισάγουν μία νέα θεματική ενότητα, στην οποία θα προβάλλονται σύγχρονες εθνογραφικές ταινίες που θα εστιάζουν σε συγκεκριμένα κοινωνικά ζητήματα και θα παρουσιάζονται ανθρωπολογικές οπτικές σχετικές με αυτά μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο «χτισμένο» από έναν ειδικό επιμελητή που θα τον έχουν προσκαλέσει για αυτό το λόγο. Σκοπός της δημιουργίας αυτής της ενότητας δεν είναι μόνο να παρουσιάζουν ταινίες με την εκάστοτε θεματική και το τι μπορεί να προσφέρει ο εθνογραφικός κινηματογράφος σε αυτό το πλαίσιο, αλλά επίσης να ξεκινήσουν και να αφήσουν ανοιχτό ένα διάλογο, ο οποίος αφορά την αξία και τη σχέση που μπορεί να έχει η ανθρωπολογική προσέγγιση μέσω της χρήσης οπτικοακουστικών μέσων με τη σύγχρονη κοινωνική ζωή.

Για την φετινή χρονιά καλέστηκε ο ανθρωπολόγος Χρήστος Βαρβαντάκης και η παιδαγωγό-κοινωνιολόγος Δάφνη Σοφιανοπούλου να επιλέξουν και να επιμεληθούν τη θεματική, η οποία πήρε τον τίτλο: «Ξενοφοβία».

Επιπλέον, συνεχίζουν την συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο της Ελλάδας με ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον «άγνωστο» Ζαν Ρους, ενός από τους πιο σημαντικούς ανθρωπολόγους και εκπρόσωπους του εθνογραφικού κινηματογράφου. Θα παρουσιάσουν το πρώιμο έργο του μέσα από την επιλογή 8 ταινιών της περιόδου 1948-1958.

Ας μην θεωρηθεί λανθασμένα ότι «ξέχασαν» το κύριο πρόγραμμα και ιδιαίτερα το τμήμα των φοιτητικών ταινιών, το οποίο ποτέ δεν έκρυψαν ότι είναι το αγαπημένο τους.  Και δηλώνουν ότι φέτος, για μια ακόμα χρονιά η τελική επιλογή τους  έγινε με μεγάλη δυσκολία, μιας και η ωριμότητά των ταινιών αυτών  τόσο σε θεματική επιλογή όσο και στη διαδικασία δημιουργία τους, τους κάνει  κάνει να είναι  αρκετά αισιόδοξοι για τον συγκεκριμένο πολιτισμικό λόγο και τρόπο έκφρασης.

 το ωρολόγιο πρόγραμμα εδώ

STUDENT FILMS


Εμπρός

51' | 2014 |English, Spanish

Η.Π.Α


Γιατρός

65' | 2013 |Tibetan, Bhoti Language

Τουρκία, Ινδία


Εξαιτίας της Σημερινής Μέρας

57' | 2013 |Portuguese, Guinea-Bissau Criole

Γουινέα-Μπισσάου


Πίσω από το Τιμόνι

20' | 2013 | Uzbek

Ηνωμένο Βασίλειο, Τατζικιστάν


Κατασκευασμένα στην Ινδία

26' | 2014 |Bengali, Hindi

Η.Π.Α


Κοινοί Δρόμοι - Προσκύνημα και Ταξίδια στον 21ο Αιώνα

95' | 2013 |Swiss German, German, English, Spanish, French

Ελβετία


Χιπ-Χοπ, Η Απελευθέρωση Μου

22' | 2013 |Spanish

Κολομβία, Ηνωμένο Βασίλειο


Luiz da Rocha

19' | 2013 |Portuguese

Πορτογαλία


Θόρυβος που Φέρνει Χρήματα

41' | 2013 |French, Fulfulde

Νορβηγία


Σε Κοινό Έδαφος

25' | 2013 |Hebrew, English

Ισραήλ, Ηνωμένο Βασίλειο


Επαναστάτης Εμμηνόπαυση

25' | 2014 |French

Ηνωμένο Βασίλειο
PANORAMA


50 Χρόνια Μετά...

57' | 2014 |French

Γαλλία, Μάλι


Μια Ζωή σε Αναστολή

37' | 2013 |Bengali

Ιαπωνία


GHORA - Περιμένοντας για την Θεά

38' | 2013 |Assamees (Indian dialect)

Ιταλία, Γαλλία


Τελευταίοι Πιονέροι

11' | 2012 |Slovene

Σλοβενία
SPECIAL SCREENINGS


Νεκρά Πουλιά

84' | 1963 |English

Η.Π.Α
TRIBUTE - Jean Rouch


Μάχη στο Μεγάλο Ποτάμι

35' |1951|French
Γαλλία


Νεκροταφείο στον Γκρεμό

29' |1951|French
Γαλλία


Μύηση στον Χορό της Καταληψίας

22' | 1948 |French
Γαλλία


Moro-Naba

28'|1958|French
Γαλλία


Κυνήγι του Λιονταριού με το Τόξο

80' |1965|French
Γαλλία


Οι Τρελοί Αφέντες

30' |1955|French
Γαλλία


Οι Μάγοι του Γουανζερμπέ

33' | 1949|French
Γαλλία


Γιενέντι, οι Άνθρωποι που Φέρνουν τη Βροχή

29'|1950|French
Γαλλία
TRIBUTE - Xenophobia


Κατέρχεσθαι μετά των Αγγέλων

75' | 2013 |Arabic, Danish, English

Δανία


Έγγραφο: Χογιερσβέρντα | Frontex

15' | 2014 |German

Γερμανία


Νησί Φαντόμ

82' | 2011 | English
Αυστραλία


Ιστορίες Φαντασμάτων

30' | 2013 |Swahili, English

Τανζανία, Η.Π.Α


Άλλη Ευρώπη

75' | 2011|Italian, Somali, Arabian
Ιταλία


Σταθμευμένοι

9' | 2013 |English

Ελλάδα


Κοιλάδα των Αναστεναγμών

57' | 2013 | Romanian, Ukranian
Ρουμανία

Athens Ethnographic Film F



Επικοινωνία

Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας
Τ.Θ. 66009
15501 Χολαργός
Αθήνα
τηλ: 6945 104788
e-mail: info@ethnofest.gr
www.ethnofest.gr

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

ΦΡΙΝΤΑ ΛΙΑΠΠΑ: Αφιερωμα. Ταινιοθήκη της Ελλάδας


Με αφορμή τη συμπλήρωση των 20 χρόνων από τον θάνατο της Φρίντας Λιάππα τον Νοέμβριο, το 8ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας αποδίδει φόρο τιμής στην σημαντική ελληνίδα δημιουργό οργανώνοντας ένα πλήρες αφιέρωμα στο έργο της.
«Μπορεί η αφήγησή σου να έχει τη μορφή ενός παραμυθιού, ενός τραγουδιού, ενός μόνο ήχου –μυριάδες είναι οι τρόποι που υπάρχουν -, αλλά πάντα από κάτω θα υπάρχει αυτό που δίνει ισχύ σ’ όλες τις μεγάλες ταινίες που διασώζονται μέχρι σήμερα: το ανθρώπινο δράμα. Έτσι, εμένα μ’ ενδιαφέρει η αλήθεια μιας κατάστασης κι όχι η αληθοφάνειά της, η μοίρα ενός προσώπου και όχι η ωραιοποίησή του, η σύγκρουση των δυνάμεων που λειτουργούν μέσα σε μια υπόθεση και όχι η παράστασή τους. Μ’ ενδιαφέρουν, με δυο λόγια, οι ιστορίες που αφηγείται χρόνια τώρα ο λαός μας –μ’ ενδιαφέρει όμως και η «ιστορία» που κρύβει μέσα της ο τρόπος που ένας άνθρωπος πιάνει το ποτήρι του…», έλεγε η Φρίντα Λιάππα στον Τέλη Σαμαντά σε συνέντευξή της στην «Αυγή» το Νοέμβριο του 1981.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ:

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 22:00
-Μετά 40 μέρες (μικρου μηκους)
-Μιά ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις (μεσαιου μηκους)
-Απεταξάμην (μικρου μηκους)
Εισήγηση Νικος Σαββατης/ Μαριτινα Πασσαρη

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 18:00
Ήταν ένας ήσυχος θάνατος
Εισήγηση Αχ. Κυριακιδης

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 18:00
Τα χρόνια της μεγάλης ζέστης
Εισήγηση Γιωργος Μπραμος

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 20:00
Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοι
Εισήγηση: Γιαννης Μπακογιαννοπουλος


Ταινιοθήκη της Ελλάδος / Greek Film Archive
48, Iera Odos Str. & 134-136, Megalou Alexandrou Str. [Kerameikos METRO station], 104 35 Athens, Greece

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

When Nietzsche Wept “Όταν Έκλαψε Ο Νίτσε” Σκηνοθεσία: Pinchas Perry Σενάριο: Pinchas Perry, Irvin D. Yalom






Έτος κυκλοφορίας: 2007

Σκηνοθεσία: Pinchas Perry
Σενάριο: Pinchas Perry, Irvin D. Yalom
Παίζουν: Ben Cross, Armand Assante, Joanna Pacula


Υπόθεση

Ερωτευόμαστε περισσότερο την επιθυμία παρά το αντικείμενο του πόθου μας. Βασισμένη στο βραβευμένο μπεστ σέλερ αριστούργημα του Ιρβιν Γιάλομ, η ταινία «Όταν Έκλαψε ο Νίτσε» είναι μια ιστορία εμμονών, έρωτα και πεπρωμένου όπου υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα συναντιούνται με φανταστικά με τρόπο συναρπαστικό. Ο Φρίντριχ Νίτσε, ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο Δρ. Τζόζεφ Μπρόιερ και η Άννα Ο. θα συναντηθούν. Tην εποχή εκείνη ο Νίτσε είναι ένας άγνωστος, άρρωστος και φτωχός φιλόσοφος και ο Φρόιντ είναι ένας 26χρονος μαθητευόμενος της ιατρικής. Ένα σπαρακτικό ερωτικό τρίγωνο και μια μοιραία γυναίκα, η Λου Σάλομε, θα ενώσει τις ζωές τους. Η Λου θα πείσει το Δρ. Μπρόιερ να εφαρμόσει πειραματικά στο μυαλό του Νίτσε τη νέα του αμφιλεγόμενη θεραπεία. Στην προσπάθειά του να θεραπεύσει τον νεαρό φιλόσοφο, ο Μπρόιερ γίνεται ο ίδιος ασθενής. Οι δυο τους θα χαθούν σε έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα, τα όνειρα, οι σεξουαλικές εμμονές και τα αιώνια πάθη γίνονται ένα. Η ταινία ακολουθεί τις συναρπαστικές ζωές δύο από τους πιο σημαντικούς και αινιγματικούς ανθρώπους στην ιστορία της ευρωπαϊκής διανόησης αλλά και των γυναικών που τους ενέπνευσαν και τελικά τους κατέστρεψαν. Ο Νίτσε και ο Μπρόιερ εξερευνούν τα βάθη των προσωπικών τους ερωτικών εμμονών, ανακαλύπτοντας την απολυτρωτική δύναμη της φιλίας και της αγάπης.
Περισσότερα για την ταινία:

 http://www.tainies-online.eu/when-nietzsche-wept/#sthash.o3STuRcd.dpuf

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Ostrov -Το Νησί







Ἡ ταινία Τὸ Νησί / Остров / The Island / La Ile / Der Insel / La Isola / La Noce. Ῥωσία, 2006

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν.
Господи Исусе Христе, сын боҗиѝ помилуй меня грешного.
Γκόσποντη Ἰησοῦσε Χριστέ, σὶν μπόζιη παμήλουη μένια, γκρέσναγα.

Παρουσίαση

Κάπου στὴ βόρεια Ῥωσία, σ᾿ ἕνα μικρὸ ὀρθόδοξο μοναστήρι, ἐγκαταβιώνει ἕνας πολὺ ἀσυνήθιστος ἄνθρωπος. Οἱ συμμοναστές του προβληματίζονται ἀπὸ τὴν ἐκκεντρικὴ συμπεριφορά του. Οἱ προσκυνητὲς τῆς Σκήτης θεωροῦν ὅτι ἔχει τὴν δύναμη νὰ θεραπεύει ἀσθένειες, νὰ ἐξορκίζει τοὺς δαίμονες καὶ νὰ προβλέπει τὸ μέλλον. Ὡστόσο, ὁ ἴδιος θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ἀνάξιο, λόγω μιᾶς ἁμαρτίας ποὺ διέπραξε στὰ νιάτα του. Ἡ ταινία εἶναι μιὰ παραβολή, ποὺ συνδυάζει τὴν σοβιετικὴ καθημερινότητα καὶ τὴν ὀρθόδοξη μοναστικὴ πολιτεία, ἀκραιφνεῖς πρεσβευτὲς ἀντιστοίχως τοῦ ἀθεϊκοῦ ὑλισμοῦ καὶ τῆς ἔνθεης πνευματικότητας.

«Εἶναι μιὰ ταινία γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς ὑπάρχει. Προκύπτει μιὰ στιγμὴ στὴ ζωή, ποὺ στὸ ἐπίκεντρο βρίσκεται αὐτὸ τὸ σημαντικὸ ζήτημα. Ἐπιπλέον, προσπαθῶ νὰ ἐπεκταθῶ σὲ νέα κινηματογραφικὰ εἴδη, στὴ συγκεκριμένη περίπτωση τὸ εἶδος τῆς ζωῆς τῶν ἁγίων».
Πάβελ Λουνγκίν, Σκηνοθέτης

«Ἔχοντας γιὰ πρωταγωνιστὴ τὸ Ῥῶσο πρώην ρὸκ στὰρ Πιὸτρ Μαμόνοφ στὸ ρόλο ἑνὸς κάτισχνου ἰδιόρρυθμου μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος θαυματουργεῖ σὲ ἕνα νησὶ στὴν παγωμένη Λευκὴ Θάλασσα, ὁ σκηνοθέτης Πάβελ Λουνγκὶν ἐκπλήσσει τοὺς ὀπαδούς του μὲ τὸ λιγότερο ἀρρενωπὸ ἀπὸ τὶς ἄλλες του ταινίες, ἀλλὰ παράδοξα συναρπαστικὸ Νησὶ – μιὰ παραβολὴ γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴ λύτρωση».
Περιοδικὸ Variety

Σκηνοθεσία: Πάβελ Λουνγκίν / Pavel Lounguine. Παίζουν: Pyotr Mamonov, Viktor Sukhorukov, Dmitry Dyuzhev, Yuri Kuznetsov, Viktoria Isakova

Φιλμογραφία τοῦ σκηνοθέτη: 1990 Taxi Blues, 1993 Luna Park, 1996 Line of Life, 2000 The Wedding, 2002 Tycoon, 2004 Gogol's Dead Souls (TV), 2005 Roots, 2006 The Island, 2007 Lilacs, 2009 The Tsar.

Ἡ ταινία Τὸ νησὶ ἦταν ἡ ἐπίσημη ταινία λήξης τοῦ Φεστιβὰλ Βενετίας.
Τὸ ἐξ Ἀνατολῆς φῶς… «ΤΟ ΝΗΣΙ» μία ταινία -μήνυμα πνευματικότητας ἀπὸ τὴν σημερινὴ Ῥωσία

Δημοσίευμα στὸ περιοδικὸ «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση»

Τὸν Νοέμβριο τοῦ 2006 κυκλοφόρησε στὴ Ῥωσία μὲ μεγάλη ἐπιτυχία ἡ ταινία τοῦ Ῥώσου σκηνοθἑτη Παύλου Λουνγκίν «ΤΟ ΝΗΣΙ».

Δὲν ἔχω τὴν ίκανότητα τοῦ κριτικοῦ κινηματογράφου, γιὰ νὰ παρουσιάσω τὸ ἔργο τοῦ σκηνοθέτη καὶ τὰ βαθειὰ νοήματα, τὰ ἀνθρώπινα, πνευματικὰ καὶ πλήρως θεολογημένα, ποὺ συνθέτουν τὸ μήνυμα τῆς ταινίας πρός τὸ σύγχρονο ἄνθρωπο. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ θὰ μεταφέρω ἐδῶ μερικὰ ἀπὸ τὰ ὅσα ἔχω διαβάσει στὶς ρωσικὲς ἱστοσελίδες, ποὺ πραγματεύονται τὴν ἐπιτυχία αὐτῆς τῆς ταινίας. Ἡ ταινία μᾶς παρουσιάζει ἕνα ἐπεισόδιο τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πόλεμου σὲ νησὶ στὴ Λευκὴ Θάλασσα, ὅπου ἀρχίζει ἡ τραγωδία ἑνὸς νεαροῦ ῥώσου ναύτη θερμαστῆ, ποὺ τὸν ἐξαναγκάζουν οἱ Γερμανοὶ νὰ ἐκτελέσει τὸν ἆξιωματικό του γιὰ νὰ τοῦ χαρίσουν τὴ ζωή.

Στὴ συνέχεια, ἡ ταινία μᾶς μεταφέρει στὸ ἔτος 1976 σ᾿ ἕνα μοναστήρι τῆς ἴδιας περιοχῆς, ὅπου ὁ νεαρὸς ναύτης ὡς ῥασοφόρος μοναχὸς Ἀνατόλιος τώρα, προσπαθεῖ νὰ ξεπεράσει μὲ τὴν προσευχὴ τῆς καρδιᾶς τὸ βαθὺ τραῦμα τῆς ἐνοχῆς γιὰ τὸ ἁμάρτημα τοῦ φόνου.

Θὰ παρουσιάσω, στὸν περιορισμένο χῶρο τοῦ σημειώματος, ὁρισμένες σκέψεις τῶν συντελεστῶν τῆς μεγάλης αὐτῆς ἐπιτυχίας, ποὺ καὶ οἱ τρεῖς εἶναι βαπτισμένα μέλη τῆς ρωσικῆς Ἐκκλησίας: Ὁ σεναριογράφος Δ. Σόμπολεβ, στὸ ἐρώτημα σὲ ποιοὺς ἀπευθύνεται ἡ ταινία, σχολιάζει: Κατὰ τὴν ἄποψή μου ἡ ταινία ἀπευθύνεται στοὺς ἀνθρώπους γιὰ τοὺς ὁποίους τὸ αἴσθημα ἐνοχῆς ἔχει κάποια σημασία, διότι ἡ ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ αἰσθήματος, ὅπως καὶ τῆς συνειδήσεως, ἐπιτρέπει στὸν κόσμο νὰ βρίσκει καὶ νὰ συγκρατεῖ τὴν ἰσορροπία του.

Ὁ σκηνοθέτης Πάβελ Λουγκίν, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ ἀσχολήθηκε μὲ ἐκκλησιαστικὸ θέμα, παρατηρεῖ: Ὁ θεατὴς αὐτῆς τῆς ταινίας εἶναι ὁ βασανιζόμενος ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχασε τὴν ἐλπίδα νὰ βρεῖ τὸ νόημα τῆς ζωῆς. Μοῦ φαίνεται ὅτι οἱ ἱκανοποιημένοι Χριστιανοὶ δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ταινία ὅπως καὶ οἱ ἱκανοποιημένοι ἀθεϊσταί. Ἄλλωστε καὶ ὁ Μπερντιάεφ εἶπε ὅτι στὴν ἐποχή μας ὁ βασανιζόμενος ἀθεϊστὴς εἶναι πιὸ κοντὰ στὸν Θεό, παρὰ ὁ ἱκανοποιημένος Χριστιανός.

Ὁ Πέτρος Μάμονοβ (π. Ἀνατόλιος) πρώην ροκᾶς καὶ πάνκ, καὶ σήμερα πιστὸς Χριστιανὸς - σχολιάζει: Ὅταν ὁ καλλιτέχνης ἄνθρωπος πιστὸς - ἀρχίζει νὰ τραγουδάει ἢ νὰ ζωγραφίζει πίνακες περὶ Θεοῦ, τοῦτο κατὰ κανόνα καταλήγει σὲ ψεύτισμα. Ἂς δουλέψει ὅπως θέλει, μὲ τὴν διαίσθησή του, καὶ ἡ πίστη του καὶ ὁ Θεὸς μέσα του κατὰ κάποιον τρόπον θὰ παρουσιασθοῦν. Καὶ ὁ Λουγκὶν (ὁ σκηνοθέτης) κατάφερε ἔτσι νὰ ἀποφύγει τὸ κίτς.

Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ 2007, ἔγιναν πολλὲς συναντήσεις καὶ συζητήσεις μὲ συμμετοχὴ τοῦ εὐρύτερου κοινοῦ, πάνω στὸ γεγονὸς καὶ τὸ φαινόμενο τῆς δημιουργίας ἑνὸς βαθειὰ εκκλησιαστικου φὶλμ καὶ τὴν πλατειὰ ἀποδοχὴ τῆς ταινίας «Τὸ Νησί», ἀπὸ ἕνα λαὸ πού, ἄν καὶ ἀπέκτησε τὴν ἐλευθερία του μετὰ ἀπὸ 70 χρόνια πνευματικῆς σκλαβιᾶς, ἀντιμετωπίζει σήμερα τὴν ἐπέλαση τοῦ ντόπιου καὶ τοῦ δυτικόφερτου ἀρνητισμοῦ καὶ ἀθεϊσμοῦ.

Ὁ κριτικὸς Σεργέϊ Γκόρτσεβ, χαρακτηρίζοντας «Τὸ Νησί» ὡς τὴν καλύτερη κινηματογραφικὴ ταινία τοῦ 2006, καταλήγει, ὅτι στὸ σύνολό της, ἡ ταινία μᾶς ἔδειξε ὄτι ἡ Ῥωσία δὲν ἔχει μόνο πετρέλαια, ἀέριο, διαφθορὰ καὶ ἀνηθικότητα. Καὶ αὐτὸ δίνει μιὰ ἐλπίδα γιὰ τὴν ἀνέλιξη. Ἡ Λέκτορας Θεολογίας Λαρίσα Στὰχ παρατηρεῖ: Αὐτὴ ἡ τανία ἔγινε ὁ δείκτης τῆς καταστάσεως στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ σημερινὴ κοινωνία -ἔγινε κατανοητὸ ὅτι γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ δὲν κατάφεραν νὰ σπάσουν τὴν Ῥωσία.

Στὴν δημοσκοπικὴ ἔρευνα ποὺ ἔγινε*, τὰ πιὸ συχνὰ σχόλια, ποὺ ακούστηκαν, ἦταν ἡ ἀναφορὰ στὸν ἠθικὸ προβληματισμὸ ποὺ γεννάει ἡ ταινία καὶ στὸ φιλοσοφικό της βάθος. Καί, ιδιαίτερα τονίστηκε, ὄτι τὴ βασικὴ ἰδέα τοῦ φὶλμ οἱ πολλοὶ τὴν εἶδαν σὰν πρόσκληση σὲ μετάνοια: τὸ φὶλμ σὲ πλησίαζε στὸν Θεό, θέτει τὰ προβλήματα χρέους, συνειδήσεως, τιμῆς δείχνει τὸ θρίαμβο τῆς ἀνθρώπινης συνειδήσεως.

Θὰ κλείσω μὲ ἕνα ἅλλο σχόλιο τοῦ σκηνοθέτη Π. Λουγκίν: Σήμερα, θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι ἡ Εκκλησία εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον ζωντανοὺς κοινωνικοὺς ὀργανισμοὺς στὴ χώρα καὶ τὴν ταινία αὐτὴ ἁπλῶς προσπαθήσαμε νὰ τὴ διαποτίσουμε μὲ τὴν πνευματικὴ ἐμπειρία, ὅτι ὑπάρχει Θεὸς καὶ ὄτι δὲν εἴμαστε μόνοι σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο.

Κ. Μεϊχανετζίδης

* Ἡ ἔρευνα ἔγινε, 3-4 Φερουαρίου 2007 σὲ πανρωσικὴ κλίμακα - σὲ 44 νομοὺς καὶ 100 πόλεις - ἐπὶ 1500 ἐρωτηθέντων καὶ μὲ στατιστικὸ σφάλμα μέχρι 3.6%· ἕδειξε ὅτι τὴν ταινία παρακολούθησε τὸ 69% τῶν κατοίκων τῆς χώρας καὶ ἀπὸ ὅσους τὴν παρακολούθησαν τὸ 69% τὴν ἔκρινε θετικά. Παρουσιάσθηκε στὰ φεστιβὰλ Βενετίας, Τορόντο, Λονδίνου καὶ Θεσσαλονίκης. Στὴν Ἑλλάδα ἡ ταινία ἀγνοήθηκε ἀπὸ τοὺς κινηματογράφους προφανῶς ὡς μὴ εμπορεύσιμη καὶ στὰ τηλεοπτικὰ κανάλια τὰ γνωστὰ κυκλώματα θὰ τὴν θεώρησαν καὶ σκοταδιστική. Κυκλοφορεῖ ὅμως εὑρύτατα ἀπὸ χέρι σὲ χέρι ὡς DVD μὲ ἑλληνικοὺς ὑποτίτλους ποὺ ἀποδίδουν καὶ τὴν κατάλληλη ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα στὶς προσευχητικὲς ἐκφράσεις.
«Τὸ νησὶ τοῦ Ἀνατολίου»,


Μία ρωσικὴ ταινία ποὺ ἀξίζει νὰ δεῖτε
Γράφει ὁ μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης (http://misha.pblogs.gr )

Ἔχω 35 χρόνια νὰ πάω στὸν κινηματογράφο. Νέος πήγαινα συχνά· περισσότερο στὸ θέατρο. Μία ἡμέρα ἐπισκέφθηκα ἕναν φίλο ἁγιογράφο στὶς Καρυὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ μοῦ πρότεινε νὰ μοῦ δείξει μία ταινία στὸν ὑπολογιστή του. Προσποιήθηκα ὅτι βιάζομαι, γιὰ ν᾿ ἀποφύγω. Στὴν ἐπιμονή του ὑπέκυψα καὶ δὲν μετάνιωσα.

Ἦταν μία ταινία τοῦ ρώσου σκηνοθέτη P. Loungine, ποὺ δὲν τὸν γνώριζα καθόλου, ποὺ μὲ καθήλωσε στὸ ἄβολο κάθισμά μου κοντὰ στὸ δίωρο. Δὲν εἶμαι τεχνοκριτικός. Θὰ καταθέσω ταπεινὰ τὴν εὐχάριστη ἔκπληξη τῆς ὡραίας ἐντυπώσεώς μου. Σ᾿ ἕνα μικρὸ νησὶ τοῦ παγωμένου βορρᾶ τῆς Ρωσίας εἶναι ἕνα ὀρθόδοξο μοναστήρι μὲ καμιὰ εἰκοσαριὰ μοναχοὺς καὶ τὴν τυπικὴ καθημερινὴ ζωή του. Ξεχωρίζει ἡ μορφὴ τοῦ μοναχοῦ Ἀνατόλιου. Ζεῖ ἔξω ἀπὸ τὸ μοναστήρι, σὲ μία καρβουναποθήκη, κάπως ἰδιόρρυθμα. Οἱ συμμοναστές του δὲν φαίνεται νὰ τὸν συμπαθοῦν ἰδιαίτερα, παρότι ἐργάζεται κοπιαστικὰ καὶ τοὺς θερμαίνει μὲ τὸ κάρβουνο. Κάποιοι ἐπισκέπτες ὅμως τὸν συμπαθοῦν καὶ θεωρῶ ὅτι βοηθοῦνται ἀπὸ τὴν προσευχή του. Αὐτὸ τὸ τελευταῖο ξενίζει τοὺς ἄλλους μοναχούς, ποὺ θέλουν νὰ πιστεύουν πὼς μόνο αὐτοὶ γνωρίζουν νὰ ἑρμηνεύουν τὸν τρόπο ποὺ ἐπιχέεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι τραγικὸ νὰ ὑπηρετεῖς ἰσόβια τὸ Θεὸ τῆς ἀγάπης καὶ νὰ μὴν ἀγαπᾶς ἀληθινά.

Νομίζω πὼς ὁ σκηνοθέτης ἔχει συλλάβει καλὰ τὸ βαθὺ νόημα τῆς Ὀρθοδοξίας, κάτι ποὺ σπάνια συναντᾶται, ἂν καὶ εἶμαι ἀνενημέρωτος. Ἡ αὐτοδικαιωτικὴ ἠθικὴ ἀπομόνωση ἀπὸ τὴν ἁγιότητα, ποὺ εἶναι πάντα ταπεινὴ καὶ μὲ πολλὴ ἀγάπη. Οἱ προϊστάμενοι τοῦ μοναστηριοῦ ἔχουν πολλὲς γνώσεις, πολλὰ πράγματα καὶ ὁ κόσμος τοὺς τρέφει μεγάλη ἐκτίμηση, ὅμως τοὺς λείπει ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση καὶ ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη. Ὁ Ἀνατόλιος πλησιάζει τὸν Θεὸ γυμνός, δίχως προφυλάξεις, ἐπιφυλάξεις, ὅρους καὶ δοσοληψίες. Παρουσιάζεται ἀτόφιος, αὐτὸς ποὺ εἶναι στὴν πραγματικότητα. Δίχως μάσκες, ψευτοευγένειες καὶ χαζοκαλοσύνες. Ἀνυπόκριτα γνήσιος, ἀληθινός, μετανοημένος, μὲ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς τους. Ὁ Ἀνατόλιος εἶναι ἀκτήμων, ἐλεύθερος, ἐνάρετος. Κρύβει ὅμως τὴν ἀρετή του μὲ τὴ διὰ Χριστὸν σαλότητα. Ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ἐκτίμηση τῶν ἀνθρώπων, νοιάζεται πολὺ γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του καὶ βοηθᾶ τοὺς ἄλλους ἀπὸ πραγματικὴ ἀγάπη, δίχως νὰ προσδοκᾶ ἔπαινο, κέρδος, τιμή. Δὲν γίνεται ὅμως μίζερος, παραπονιάρης καὶ κακομοίρης. Δὲν προκαλεῖ τὸν οἶκτο. Ἡ στάση του ἔχει μία ὑπέροχη σεμνότητα καὶ γενναιότητα.

Μέσα στὴν ἀπέραντη μοναξιά του ὁ Ἀνατόλιος αἰσθάνεται ζωντανὴ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του καὶ ἐλπίζει ἀκράδαντα στὴ συγχώρεσή του γιὰ τὰ μεγάλα του ἀνομήματα. Βαδίζει κουρασμένος καὶ ταλαιπωρημένος δίχως τὰ δεκανίκια τῆς ὑποστήριξης καὶ τῆς ψευτοπαρηγοριᾶς. Ἔχει μία ἀρχοντιὰ ἡ ταπείνωσή του κι ἕνα ἡρωισμὸ ἡ ἄσκησή του. Δὲν ξεγελᾶ κανένα καὶ δὲν ξεγελιέται. Ξέρει ποιὸς εἶναι, τί κάνει καὶ γιατί τὸ κάνει. Τὸν φωτίζει ὁ Θεὸς καὶ γίνεται ἄφοβος κι ἐλπιδοφόρος.

Θὰ μποροῦσε ἡ Ὀρθοδοξία νὰ ἐμπνεύσει τὴν τέχνη. Δυστυχῶς, αὐτὸ δὲν συμβαίνει. Ὑπάρχει μία δυσπιστία κι ἐπιφύλαξη τῶν καλλιτεχνῶν, τῶν λογοτεχνῶν καὶ τῶν διανοούμενων στὶς πηγὲς τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Ὁ καταπληκτικὸς Ντοστογιέφσκι τῶν «ἀδελφῶν Καραμαζώφ», ὁ ὑπέροχος Παπαδιαμάντης τῶν ὡραιότατων διηγημάτων, ὁ Ταρκόφσκι τῶν ταινιῶν μὲ νόημα καὶ οὐσία, ὁ Σολωμὸς τῶν κατανυκτικῶν στίχων ἔχουν ἀπὸ τοὺς Νεοέλληνες λησμονηθεῖ. Ὁ ρῶσος σκηνοθέτης P. Lungin διάβασε Γεροντικὰ καὶ Συναξάρια καὶ κατάλαβε καλὰ τί σημαίνει ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Ἔτσι τὸ «Νησί» του μᾶς διδάσκει ὅτι ἄνθρωπος δὲν εἶναι μόνο ὅποιος τρώει καὶ κοιμᾶται, κερδίζει καὶ ἐξουσιάζει. Ἀληθινὸς ἄνθρωπος εἶναι ὅποιος γνωρίζει νὰ ὑπομένει, ν᾿ ἀγαπᾶ κι ἐλπίζει. Ὁ Ἀνατόλιος εἶναι ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος.

Ἡ μεγάλη, ἢ ἡ μικρὴ ὀθόνη μᾶς παρουσιάζουν συνεχῶς τὸν ἀγχωμένο ὑπεράνθρωπο, τὸν ἐξουσιαστή, τὸν ἐξυπνάκια, τὸν ὑποκριτή, τὸν ἀνερχόμενο πατώντας ἐπὶ πτωμάτων ἢ τὸν παλιάνθρωπο ποὺ αἰσχρολογεῖ, ἀσχημονεῖ, ὑβρίζει, ψεύδεται, ἀπατᾶ καὶ κολακεύει. Σπάνια ἡ ἁγιότητα στὸν κόσμο καὶ δὲν παρουσιάζεται πιά.

Ὁ Ἀνατόλιος δὲν μπορεῖ πλέον νὰ εἶναι ἥρωας καμιᾶς ἑλληνικῆς ταινίας.

Δὲν εἶναι ἕνας διὰ Χριστὸν σαλὸς τῆς ἀρχαίας ἁγιοτρόφου ὀρθόδοξης παράδοσης, ἀλλὰ ἕνας ἐνοχλητικός, ἄξεστος, βαρύς, θεοπάλαβος καλόγερος. Κι ὅμως ἡ παράδοση κρυμμένη ὑπάρχει καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἀλλοῦ.

Εὐχαρίστησα τὸν καλὸ φίλο γιὰ τὴν εὐκαιρία ποὺ μοῦ ἔδωσε νὰ δῶ ἔστω κι ἔτσι τὴν ὡραία αὐτὴ ταινία, ποὺ μὲ γέμισε σκέψεις καὶ μερικὲς θέλησα νὰ μεταφέρω ἐδῶ. Δὲν ξέρω τί κατάφερα, πάντως ἂν σᾶς δοθεῖ ἡ εὐκαιρία δεῖτε τὴν ταινία αὐτὴ καὶ νομίζω δὲν θὰ μετανιώσετε. Ἔχει κάτι νὰ πεῖ. Μὴ μείνουμε σὲ αὐτὲς ποὺ δὲν λένε τίποτε, μὰ τίποτε...
Συνέντευξη τοῦ πρωταγωνιστῆ

Τὸ καλοκαίρι τοῦ 2006 ὁ Πέτρου Μαμόνωφ «κήρυξε» στὸ Σότσι, στὴ Μαύρη Θάλασσα. Ἦταν ἀμέσως μετὰ τὴν πρεμιέρα τῆς ταινίας «Ostrov». Αὐτὸ τὸ κείμενο ἀποδεικνύει ὅτι ὁ συγκινητικὸς αὐτὸς ἠθοποιὸς καὶ μουσικός, καταλαβαίνει πολὺ καλὰ τί εἶναι πνευματικὴ ζωὴ καὶ ὅτι ὁ ρόλος του στὸ ἔργο μόνο τυχαῖος δὲν ἦταν.

- Πόσο διεστραμμένα εἶναι ὅλα σήμερα! Οἱ κριτικοὶ συζητοῦσαν πρόσφατα γιὰ τὴν ταινία «Ostrov» τοῦ Pavel Lunghin καὶ μιλοῦσαν γιὰ τὴν ἐκκλησία σὰν νὰ εἶναι κάτι μυθικό, σὰν νὰ εἶναι ὁ Ilya Murometz (σ.σ. πρόσωπο τῆς παλαιᾶς ρωσικῆς παράδοσης).

Πῶς νὰ ζήσεις ἐὰν δὲν πιστεύεις τίποτα; Τριγυρίζω συγχυσμένος δεξιὰ καὶ ἀριστερά. Ἐνῶ ὅταν ἔχεις πίστη, ὅσο κουρασμένος καὶ νὰ εἶσαι, θὰ δώσεις τὴ θέση σου σὲ μιὰ γριούλα στὸ λεωφορεῖο. Κι αὐτὸ εἶναι χριστιανισμός. Τρέχεις νὰ πλύνεις τὰ πιάτα χωρὶς νὰ σοῦ τὸ ζητήσουν. Εἶναι αὐτὸ μιὰ χριστιανικὴ πράξη; Εἶναι.

Μὴν ἐπιμένεις συνεχῶς ὅτι ἔχεις δίκιο. Μὴ φωνάζεις «Τὸ φαγητὸ εἶναι κρύο». Κάνε ὑπομονὴ δύο λεπτὰ νὰ στὸ ξαναζεστάνουν. Ἡ καημένη ἡ γυναίκα σου θὰ τὸ κάνει γρήγορα. Εἶναι καὶ αὐτὴ κουρασμένη. Ὁ καθένας μὲ τὸ ρυθμό του καὶ τὶς ἔννοιές του. Γιατί ὅλο ἐπιμένετε, «ἡ γυναίκα εἶναι ὑποχρεωμένη», «ὁ ἄντρας πρέπει» κ.τ.λ.

Ἀγάπη εἶναι νὰ πορεύεσαι μὲ κάποιον καὶ νὰ τὸν ὑποφέρεις. Νά, βλέπεις κάποιον πεσμένο μὲ τὰ μοῦτρα στὸ χιόνι (σ.σ. συνηθισμένο στὴ Ρωσία).Ἐμεῖς γρήγορα θὰ σκεφτοῦμε ὅτι εἶναι μεθυσμένος. Κι ἂν ἔχει πάθει ἀνακοπὴ καρδιᾶς; Τί κι ἂν εἶναι μεθυσμένος. Βοήθησε τὸν νὰ σηκωθεῖ, βάλε τον σ᾿ ἕνα παραπέτο νὰ μὴν παγώσει. Ἀλλὰ ὄχι. Ἐμεῖς συνεχίζουμε τὸ δρόμο μας. Ξεφεύγουμε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας. Πρέπει νὰ ζοῦμε ὄχι λέγοντας: «Δῶσε μου», ἀλλὰ «πάρε ἀπὸ ἐμένα». Πολλοὶ δὲν καταλαβαίνουν πὼς εἶναι νὰ δώσεις τὸ πουκάμισο ποὺ φορᾶς. Ἔχουμε συνηθίσει νὰ ζοῦμε ἀνάποδα. Ὅσα εἶναι εὐάρεστα στὸ Θεὸ τὰ ἀπορρίπτουμε.

Τὸ κυριότερο, μὴ διστάζεις νὰ βοηθήσεις τὸν ἀδύνατο. Γιὰ μᾶς ἰσχύει τὸ ἀντίθετο - «κατάπιε τον». Ὁ πλούσιος παίρνει ἀπὸ τὸ φτωχὸ κι αὐτὸ τὸ λίγο. Κλέβει ὅσο πιὸ πολὺ γίνεται καὶ μετὰ κρύβεται πίσω ἀπὸ ψηλοὺς φράχτες, γιὰ νὰ μὴν τοῦ τὰ πάρουν ἄλλοι.

Ἔχουμε μιὰ στρεβλὴ ἀντίληψη γιὰ τὸν χριστιανισμό. Ἀλλὰ τὰ πράγματα εἶναι ἁπλά. Πόσο αἷμα μπορεῖς νὰ δώσεις στὸν ἄλλο; Εἶναι γραμμένο: «ὅσα κάνεις γιὰ τοὺς ἀδελφούς μου τοὺς ἐλαχίστους, σ᾿ ἐμένα τὸ κάνεις».

Νὰ μπορεῖς νὰ καθίσεις ὅσο πιὸ πολὺ μπορεῖς στὸ προσκέφαλο τῆς μάνας του, ποὺ ὑποφέρει ἀπὸ τὰ χρόνια καὶ τὶς ἀρρώστιες. Νά ποῦ καὶ πῶς πρέπει νὰ πεθαίνουμε κάθε μέρα!

Ὅπως τὰ παιδιὰ ποὺ ἔστειλαν στὴν Τσετσενία. Ἕνας κρετίνος πετάει μιὰ χειροβομβίδα καὶ ἕνας ἀντισυνταγματάρχης ἔπεσε πάνω της. Δὲ δίστασε καὶ σκοτώθηκε. Ἔσωσε ὀχτὼ ἄτομα. Ἦταν κομμουνιστής. Ἀβάπτιστος. Σκέφτηκε ὅμως χριστιανικά.

Γιατὶ, τί σοῦ χρησιμεύει νὰ πηγαίνεις στὴν ἐκκλησία καὶ ἡ καρδιά σου νὰ εἶναι ἄδεια; Χωρὶς μιὰ χριστιανικὴ πράξη. Μπορεῖς ἐσὺ νὰ ἐπισκεφτεῖς ὅλα τα Ἅγια Ὄρη καὶ νὰ προσκυνήσεις ὅλα τα λείψανα. Τζάμπα. Βλέπεις ἕνα φτωχό, κακομοίρη καὶ σκέφτεσαι «θὰ εἶναι ἀπὸ ἐκείνους τοὺς ἀπατεῶνες ποὺ δείχνει ἡ τηλεόραση». - «Δῶσε του 50 καπίκια. Δὲ θὰ φτωχύνεις». Ἡ ἀληθινὴ μαφία εἶναι αὐτοὶ οἱ πέντε-ἕξι ποὺ χειραγωγοῦν τὰ πλήθη ἀπὸ τὴν τηλεόραση.

Δὲ διακόπτω τοὺς ἄλλους ὅταν μιλοῦν. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς μαθαίνουν νὰ στεκόμαστε μπροστὰ στοὺς ἄλλους σὰν νὰ εἴμαστε μπροστά σε μιὰ παλιὰ εἰκόνα. Τί σημαίνει νὰ μὴν κρίνεις; Νὰ μὴ βγάζεις καταδικαστικὲς ἀποφάσεις. Γνώμη εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἔχουμε. Ὁ Χριστὸς προσπάθησε νὰ κάνει κάποιες διευκρινίσεις στοὺς Φαρισαίους, ἐνῶ ὁ θυμὸς τοῦ ἦταν δίκαιος. Ἔχεις δίκιο ὅταν θυμώνεις μὲ τὸν ἑαυτό σου ἐπειδὴ π.χ. χτὲς βράδυ μέθυσες. Νὰ μισεῖς τὴν ἁμαρτία σου, τὰ πάθη σου, αὐτὰ ποὺ σὲ βασανίζουν καὶ δὲ βρίσκεις γιατρικό. Μόνο ἂν μισήσεις τὴν ἁμαρτία βαθιὰ θὰ γευτεῖς τὸ ἄρωμα τῆς νίκης.

Ἂν καὶ μεγάλος, κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μαθαίνω. Νά, πηγαίνω συχνὰ μὲ τὸ λεωφορεῖο μέχρι τὴν Μόσχα. Δύο ὧρες χωρὶς στάση. Μπροστά μου κάθονταν δύο νεαροί, μεθυσμένοι. Ἔβριζαν, μιλοῦσαν πάρα πολὺ ἄσχημα. Ἔτρεμα καὶ μόνο στὴν σκέψη ὅτι πρέπει νὰ τοὺς ὑποστῶ γιὰ δύο ὧρες. Μετὰ ὅμως σκέφτηκα. Γιὰ νὰ δοῦμε. Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ νεαροί; Μεγάλωσαν σὲ χωριό. Τί εἶδαν ἐκεῖ; Τὸν πατέρα μεθυσμένο, τὴ μάνα νὰ τοὺς δίνει σφαλιάρες, βρισιές. Ἡ τηλεόραση συνεχῶς ἀνοιχτή. Αὐτὴ εἶναι ἡ νέα γενιά. Τί νὰ τοὺς ζητήσεις. Ἐγὼ προσωπικὰ τοὺς ἔμαθα κάτι; Πέρασα τὸ κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ τους; Τοὺς διάβασα κάποιο βιβλίο; Βγαίνω ἀπὸ τὸ λαβύρινθο τῶν σκέψεών μου καὶ διαπιστώνω ὅτι φθάσαμε...

Ὅλα εἶναι στὰ χέρια μας: τὸ πῶς ἀκοῦμε, τὸ ἂν τὰ μάτια μας εἶναι καθαρά, τὸ ἐὰν τὰ αὐτιά μας εἶναι κλεισμένα, τὸ ἐὰν ἡ ψυχή μας εἶναι ξεκλειδωμένη, τὸ ἂν ἡ συνείδησή μας εἶναι καθαρή. Μὲ αὐτὰ τὰ πράγματα πρέπει νὰ ἀσχοληθοῦμε. Οἱ ἅγιοι μᾶς μαθαίνουν: σώσου καὶ εἶναι ἀρκετὸ γιὰ μιὰ ζωή. Τρόπος δράσης; Φτιάξε τὸν ἑαυτό σου. Ἕνα χιλιοστόμετρο. Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ χιλιοστόμετρο θὰ φέρει πιὸ πολὺ φῶς. Ἐὰν μείνουμε ὅμως μόνο σὲ διαπιστώσεις.. τίποτα δὲ θ᾿ ἀλλάξει. Μόνο τὸ κακό, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔχουμε ἀρκετό, θὰ πολλαπλασιαστεῖ. Νὰ ἐλαττώσουμε τὴν κακία. Αὐτὸ προσπαθήσαμε καὶ μὲ τὴν ταπεινὴ ταινία μας τὸ «Ostrov».

Ἴσως κάποιοι κριτικοὶ ἔχουν δίκιο. Ἴσως ὑπάρχει πολὺ «φλυαρία» στὶς κινήσεις. Προσπάθησα νὰ τὶς ἐξηγήσω. Βρισκόμασταν σὲ μιὰ περίεργη κατάσταση, μιὰ ἀδυναμία ἀπὸ τὴν ὁποία προσπαθήσαμε μ᾿ ὅλες μας τὶς δυνάμεις νὰ βγοῦμε. Ὅπως τὰ παιδιά,δὲν προσπαθούσαμε νὰ καταλάβουμε, ἀλλὰ νὰ συγκρατήσουμε τί συμβαίνει μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀρχίζει νὰ πιστεύει, καὶ προσπαθεῖ νὰ γνωρίσει τὸ Θεό, ὅπως ἦταν ὁ ἥρωάς μου...

Ἐπειδὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἔλλειψη φωτός. Ἐμεῖς τῆς δίνουμε μορφή, τὴν κάνουμε χειροπιαστή... μὲ τοὺς ἐρεθισμούς μας. Μὲ τὴν ἔλλειψη σεβασμοῦ στὸν ἄλλο. Τί εἶναι παράδεισος καὶ τί εἶναι κόλαση; Οἱ Πατέρες μᾶς μαθαίνουν ὅτι παντοῦ ὑπάρχει ἕνας ὠκεανὸς θεϊκῆς ἀγάπης. Ὅσους λαθεύουν τοὺς τιμωρεῖ μὲ τὸ μαστίγιο τῆς ἀγάπης. Σκεφτεῖτε - ἕναν ὠκεανὸ ἀγάπης, ὅπου ὅλος ὁ κόσμος ἀγαπιέται. Αὐτὸ μας λείπει σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωή, ἡ ἀγάπη. Νὰ λοιπὸν ἡ κόλαση, ἡ ἔλλειψη ἀγάπης. Καὶ ἂν τὸ σκοτάδι εἶναι ἔλλειψη φωτός, ἡ σκοτεινὴ ψυχή, ὅταν βγαίνει στὸ φῶς, λειώνει.

(..)

Τὸ μόνο ποὺ θέλω εἶναι νὰ μεταδώσω κάτι ἀπὸ τὴν προσωπική μου ἐμπειρία. Εἶμαι σὰν ὅλους τους ἄλλους - ἀδύνατος. Ἀλλὰ αἰσθάνθηκα μιὰ ἀνάγκη. Αἰσθάνομαι τὴν Ἀλήθεια σὰν κάτι τὸ ἐπεῖγον, σὰν ἕναν κόμπο στὸ λαιμό. Μιὰ ἀπὸ τὶς ὀνομασίες τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς Ἀλήθειας. Πρὸς αὐτὸν τὸν ἥλιο κατευθύνομαι μ᾿ ὅλες μου τὶς πενιχρὲς δυνάμεις.

Διαβάζω: «Δὲ ζοῦμε ποτὲ τὴ στιγμή. Ἀκόμη καὶ τότε ποὺ καθόμαστε στὸ τραπέζι οἱ σκέψεις μας πετᾶνε, πότε στὰ ἀγγουράκια, πότε στὸ κβάς, πότε στὴ σούπα. Δοκιμάστε ἔστω ἀνὰ λεπτὸ τὴν ἡμέρα, ὅταν δὲν ἔχετε κάτι νὰ κάνετε, νὰ συγκεντρωθεῖτε στὸν ἑαυτό σας, γιὰ νὰ ζήσετε τὸ τώρα. Σ᾿ ἐκεῖνο ἀκριβῶς τὸ λεπτό. Εἶναι πολὺ δύσκολο. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς προσπάθειας θὰ εἶναι νὰ αἰσθανθεῖτε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ».

Αἰσθάνομαι ἠθοποιός; Ἐγὼ εἶμαι ὁ Πέτρος Νικολάεβιτς Μαμόνωφ. Προσπαθῶ νὰ κάνω τὴ δουλειά μου ὅσο καλύτερα μπορῶ. Δίνω κάθε στιγμὴ ὅλες μου τὶς δυνάμεις. Ὅταν μετὰ ἀπὸ πέντε χρόνια θὰ κοιτάξω πίσω καὶ θὰ πῶ: «Πῶς μπόρεσες νὰ παίξεις τόσο χάλια;» Θὰ ἔχω τὴ συνείδησή μου ἥσυχη, ἐπειδὴ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔκανα ὅ,τι μποροῦσα.

Ἔτσι ἦταν καὶ μὲ τὴν ταινία «Ostrov». Πέτυχε ἔτσι; Θὰ ἐντυπωσιάσει. Προσπάθησα νὰ βοηθήσω τὸν ἑαυτό μου καὶ τοὺς γύρω μου. Ὅταν ὁ Χριστὸς μπῆκε στὴν Ἱερουσαλὴμ ἐπὶ πώλου ὄνου, τὸν ἔραναν μὲ λουλούδια καὶ τὸν ὑποδέχθηκαν μὲ ἐπευφημίες. Τὸ ζωάκι πίστευε ὅτι σ᾿ αὐτό, ἀπευθύνονται ὅλα αὐτά. Ἔτσι εἴμαστε καὶ ἐμεῖς σὰν τὸν ὄνο ποὺ ἔφερε τὸ Χριστό. Ἐγὼ ἔχω πολλὰ ταλέντα, ἀλλὰ τὰ ἔχω μὲ τὴν ἀξία μου; Ἕνα γενναιόδωρο χέρι τὰ ἔσπειρε. Ζῶ μ᾿ αὐτά. Προσπαθῶ νὰ μὴν τὰ διαψεύσω, νὰ μὴν τὰ προδώσω. Δὲν ἔχω ὀργασμοὺς μὲ τὸ «ἐγώ» μου. Καταλαβαίνω ὅτι ἐγώ, ὁ Πέτρος Μαμμόνωφ δὲν ἔκανα κάτι μὲ τὴν ἀξία μου. Ἔχω μὲ τί νὰ περηφανευτῶ; Σ᾿ ὅσους ὁ Θεὸς δίνει, τοὺς τὸ ζητάει. Πρέπει νὰ ζήσουμε ὅσο πιὸ καθαρὰ μποροῦμε. Ὅλα εἶναι τόσο εὔθραυστα, ἀπροστάτευτα.
Ἐξωτερικὲς Συνδέσεις

Ostrov (Τὸ νησί): Ταινία μὲ ἄρωμα Ορθοδοξίας
Internet Movie Database
Πληροφορίες γιὰ τὸν πρωταγωνιστή
Προβολὴ τῆς ταινίας
Καταφόρτωσις ταινίας

Πηγές :
http://www.e-grammes.gr/images2/3126.jpg
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/religions/ostrov_the_movie.htm

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Xena // Miss Amphipolis








Xena // Miss Amphipolis
MYTHOS ART & MEDIA




Μπορεί εν έτει 2014 όλα τα φώτα της δημοσιότητας να στράφηκαν στην Αμφίπολη και στις ανασκαφές στον τύμβο Καστά, όμως ήδη από το 2000 η Αμφίπολη είχε «τιμηθεί» δεόντως από την πασίγνωστη και επιτυχημένη σειρά του Star, «Zήνα: Η πριγκίπισσα του πολέμου».


Η παγκοσμίως γνωστή σειρά αμερικανικής και νεοζηλανδικής παραγωγής, είχε ως κεντρικό της χαρακτήρα τη «Ζήνα», ένα μυθικό πρόσωπο της Αρχαίας Ελλάδας, η οποία σύμφωνα με το σενάριο, καταγόταν από την Αμφίπολη!

Σύμφωνα με την υπόθεση, η «Ζήνα» είχε γεννηθεί στην Αμφίπολη, ενώ κατά τη διάρκεια της σειράς, τόσο η «πριγκίπισσα του πολέμου» όσο και η ακόλουθός της, Γκαμπριέλα, έκαναν συχνά πυκνά ταξίδια στην Αμφίπολη, η οποία αναφερόταν σε τακτά χρονικά διαστήματα στο σενάριο.

Μάλιστα κατά τη διάρκεια της σειράς, η «Ζήνα» είχε δώσει πολλές μάχες προκειμένου να προστατέψει την Αμφίπολη από δαίμονες αλλά και από πολιορκίες, την οποία κατά τη διάρκεια της σειράς περιέγραφε ως μια περιοχή «γεμάτη ζωή».

Σύμφωνα με το σενάριο του σίριαλ, ο λόγος που η «Ζήνα» εκπαιδεύτηκε στις πολεμικές τέχνες, ήταν ακριβώς αυτός: Για να προστατέψει τον τόπο καταγωγής της, από τους εχθρούς.


Η Αμφίπολη και ο περιβόητος τάφος υπό ανασκαφή που αποτελεί «καλό οιωνό από το παρελθόν», πιθανόν να μην υπήρχαν στις μέρες μας αν είχε πέσει στα χέρια των βαρβάρων, που την πολιόρκησαν με μανία.
Όμως την αρχαία Αμφίπολη υπερασπίστηκε με επιτυχία η Ζήνα, η πριγκίπισσα του πολέμου, σώζοντας την πόλη και τους κατοίκους της.
Η μεγάλη πολεμίστρια, που ήταν φόβητρο ακόμα και των... θεών έδωσε μεγάλες μάχες στην ονομαστή πόλη των Εννέα Οδών.




http://eandiomythosartandmediasalamina.blogspot.gr/2014/09/xena-miss-amphipolis.html



Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα

Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα

Η ταινία Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα είναι μια από τις πιο επιτυχημένες ταινίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, με πλήθος αναφορών στη ζωή και στα προβλήματα της μικροαστικής τάξης στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα.
Ατάκες

Αντωνάκης: Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω!

Αντωνάκης: Λόγω της ημέρας...

Χτίστης: Μπούρδα Καραβάγγο το φελέκι σου... Ειδοποία ρε ότι αρχινάμε γκρέμισμα, ειδοποία...

Χτίστης: Βάστα το φελέκι Καραβάγκοοο! Άνθρωποι από κάτω...

Ιάσων: Τι είναι ο άνθρωπος; Τι είναι ο άνθρωπος; Ένα τίποτα!

Χαράλαμπος: Άσε, θα του το πω εγώ. Εγώ είμαι στρατιωτικός και τα λέω τσεκουράτα.

Μικές: Με τρόπο.
Χαράλαμπος: Ξέρω. Δε μου λες, Αντώνη... έχεις καιρό να δεις τον Μιχαλάκη;

Αντωνάκης: Από προχθές.
Χαράλαμπος: Ε, άμα τον ξαναδείς, να μου γράψεις. Ο Μιχαλάκης τα τίναξε.

Χήρα: Αμ, δεν το 'φαγες το αρνί, Μιχαλάκη μου, σ' έφαγε...

Θεμιστοκλής: Πού πάνε τώρα;

Παγώνα: Γαμήλιο ταξίδι: το γύρο της Ακροπόλεως!

Αντωνάκης: Αν δεν ονειρεύομαι και είμαι ξύπνιος, πρέπει ή να σκοτώσω άνθρωπο ή να πάρω το
καπελάκι μου και να φύγω.

Ταξιτζής: Αργά, κύριε. Τώρα, μπήκε η κουλούρα.

Αντωνάκης: Η κουλούρα;

Ταξιτζής: Έτσι είναι: τώρα, σταματάνε οι γλύκες κι αρχίζει η παντόφλα.

Αντωνάκης: Αυτό που σου λέω

Ελένη: Αυτό που σου λέω εγώ.

Αντωνάκης: Σύνελθε Ελένη.

Ελένη: Σύνελθε εσύ, Αντωνάκη.

Αντωνάκης: Πρόσεχε, Ελενίτσα, γιατί εγώ είμαι παλάβρας. Δε λογαριάζω τίποτα. Παίρνω αυτή τη
στιγμή το καπελάκι μου και φεύγω.

Ελένη: Άκουσε να δεις Αντωνάκη μου… δέκα χρόνια μ’ έπρηξες «παίρνω το καπελάκι μου» και
«παίρνω το καπελάκι μου». Ε, λοιπόν πάρε το καπελάκι σου και ώρα καλή στην πρύμνη σου και αγέρα στα πανιά σου.

Αντωνάκης: Αααααα, με καπέλωσε. Φεύγωωωω... Φεύγωωωω...

Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα
Σκηνοθεσία Γιώργος Τζαβέλλας
Παραγωγή Δαμασκηνός - Μιχαηλίδης
Σενάριο Γιώργος Τζαβέλλας
Πρωταγωνιστές Γιώργος Κωνσταντίνου,
Μάρω Κοντού,
Δέσπω Διαμαντίδου,
Λίλη Παπαγιάννη,
Καίτη Λαμπροπούλου,
Δέσποινα Νικολαΐδου,
Κατερίνα Γώγου,
Σταύρος Ξενίδης,
Δημήτρης Καλιβωκάς,
Νάσος Κεδράκας,
Νίκος Φιλιππόπουλος,
Κώστας Δούκας,
Τασσώ Καββαδία,
Μπέτυ Μοσχονά,
Ντόρα Αναγνωστοπούλου
Πρώτη προβολή 18 Ιανουαρίου 1965
Διάρκεια 106 λεπτά
Γλώσσα Ελληνικά
Σελίδα IMDb
Σελίδα Cine.gr


Η ταινία Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα είναι μια από τις πιο επιτυχημένες ταινίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, με πλήθος αναφορών στη ζωή και στα προβλήματα της μικροαστικής τάξης στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα.
Υπόθεση
Ο Αντώνης Κοκοβίκος (Γιώργος Κωνσταντίνου) συζεί επί μια δεκαετία με την Ελένη (Μάρω Κοντού χωρίς να έχουν παντρευτεί και εκείνη εξαρτάται σχεδόν απόλυτα από αυτόν. Εκείνος είναι δεσποτικός και απαιτητικός και επισκιάζει την Ελένη, μη επιτρέποντας της να έχει γνώμη για πολλά θέματα και κρατώντας της μακριά από τον κοινωνικό του κύκλο.
Διανομή
Αντωνάκης Κοκοβίκος: Γιώργος Κωνσταντίνου
Ελένη: Μάρω Κοντού
Μπεμπέκα: Δέσπω Διαμαντίδου
Παγώνα: Κατερίνα Γώγου
Κατίνα: Λίλη Παπαγιάννη
Μάρω: Καίτη Λαμπροπούλου
Χαράλαμπος: Σταύρος Ξενίδης
Ιάσων: Δημήτρης Καλιβωκάς
Μικές: Νάσος Κεδράκας
Αγλαΐα Παπαμήτρου: Τασσώ Καββαδία
Κλάρα: Δέσποινα Νικολαΐδου
οικοδόμος: Κώστας Δούκας
Ξενοφών Παπαμήτρος: Γιώργος Ρώης
ταξιτζής: Γιώργος Τζιφός
αστυνομικός: Άγγελος Αντωνόπουλος
Μιχαλάκης Τσιμπίδας: Λουκιανός Ροζάν
Θεμιστοκλής: Νίκος Φιλιππόπουλος
χήρα: Μπέτυ Μοσχονά
Βραβεία / Διακρίσεις

Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα
Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σικάγο.
Επίσημη συμμετοχή στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου.
Ταξίδεψε στο εξωτερικό και πήρε εξαιρετικές κριτικές.


http://el.wikipedia.org/wiki/

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Τα παιδιά της Νιόβης Σκηνοθεσία: Κώστας Κουτσομύτης

Έτος: 2004 Είδος: Κοινωνική Επεισόδια: 38 Κανάλι: ΕΡΤ Εταιρία παραγωγής: Final Cut
Σκηνοθεσία: Κώστας Κουτσομύτης

Σενάριο: Βασίλης Μαυρόπουλος, Κώστας Κουτσομύτης
Συγγραφέας: Τάσος Αθανασιάδης

Μουσική σύνθεση: Μίμης Πλέσσας

Παραγωγός: Κώστας Παπαβραμίδης, Γιάννης Κουτσομύτης
Φωτογραφία: Αργύρης Θέος

Ηθοποιοί: Γρηγόρης Βαλτινός, Άντζελα Γκερέκου, Άγγελος Αντωνόπουλος, Μαρία Τζομπανάκη, Αντώνης Φραγκάκης, Γκάρυ Βοσκοπούλου, Τάσος Νούσιας, Δημήτρης Αγοράς, Γιώργος Μούτσιος, Χρήστος Πάρλας, Γιώργος Τσιτσόπουλος, Μαργαρίτα Αμαραντίδη, Ελένη Αποστολοπούλου, Νερίνα Ζάρπα, Γιούλικα Σκαφιδά, Αποστόλης Τότσικας, Ανδρονίκη Χρηστάκη, Γιάννης Ξανθούλης, Αρτό Απαρτιάν, Μιχάλης Γιαννάτος, Μιράντα Ζαφειροπούλου, Γιώργος Παπαδημητράκης, Μαρβίνα Πιτυχούτη, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Παύλος Ορκόπουλος, Ευδοκία Στατήρη, Ντίνος Κωνσταντινίδης, Μαρία Αναστασίου, Αναστασία Μποζοπούλου, Θανάσης Γεωργάκης, Γιάννης Τότσικας, Κώστας Σειραδάκης, Στάθης Νικολαϊδης, Νίκος Παναγιωτούνης, Δέσποινα Μοίρου, Δημήτρης Καρατζιάς, Νικόλ Κοκκίνου, Κώστας Κούκιος, Γιώργος Κωβαίος, Θανάσης Νάκος, Αλέκος Μάνδυλας, Γρηγόρης Πατρικαρέας, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Κατερίνα Μπιλάλη, Περικλής Κασσανδρινός, Μαρία Δημητριάδη, Πολύκαρπος Πολυκάρπου, Χριστίνα Γκόλια, Ειρήνη Μουρελάτου, Μιχάλης Τοπκαράς, Χρήστος Φωτίδης, Μαρία Μανιώτη, Θάνος Σακελλαρίου, Δημήτρης Λιάγκας, Χρίστος Κόκκινος, Τάσος Παπαναστασίου

Σχόλια/Πλοκή: Το καλοκαίρι του 1917, η Ελλάδα παίρνει μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων της Αντάντ. Πέντε χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 1922, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας ξεριζώνονται από τις εστίες τους. Αυτή την πολυκύμαντη και πολυτάραχη περίοδο, που κατέληξε στην μεγαλύτερη εθνική καταστροφή του Ελληνισμού μέσα στον 20ο αιώνα, πραγματεύεται η φιλόδοξη τηλεοπτική παραγωγή σε ελεύθερη διασκευή του ομότιτλου μυθιστορήματος του ακαδημαϊκού Τάσου Αθανασιάδη.Η δράση αναπτύσσεται, κατά κύριο λόγο, σε μια ανεπτυγμένη και ευημερούσα κωμόπολη της περιφέρειας Αϊδινίου, το Σαλιχλί, γενέτειρα του συγγραφέα, με κεντρικά πρόσωπα τα μέλη της οικογένειας ενός αυτοδημιούργητου Έλληνα τραπεζίτη, στον περίγυρο του οποίου κινούνται σημαίνουσες προσωπικότητες της τοπικής κοινωνίας, Έλληνες και Τούρκοι.
Μέσα από τις επιμέρους ιστορίες των ανθρώπων αυτών, τους έρωτες, τα πάθη τους, τις ελπίδες, τις προσδοκίες και τα όνειρά τους, αλλά και τις εύλογες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις τους. Συγκροτείται και αναδεικνύεται η ιδιαίτερη καθημερινότητα της πόλης, όπου πρωτοστατούν συνήθειες, έθιμα, παραδόσεις, δεμένες με τα χρώματα και τους ήχους της Ανατολής. Ώσπου η καθημερινή ζωή αρχίζει να σημαδεύεται από την πορεία και την εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων. Και τότε, η ανθρώπινη μοίρα καταλήγει έρμαιο της συγκυρίας...
Trivia: To 2005, η σειρά αποσπά συνολικά πέντε βραβεία, στην τηλεοπτική διοργάνωση "Πρόσωπα", μεταξύ αυτών, "Καλύτερης Σκηνοθεσίας" και "Καλύτερου Σεναρίου".

http://www.cinegreece.com/2013/06/2004_17.html
Περισσότερες φωτογραφίες από όπου και η εδώ : http://www.ishow.gr/productionPhoto.asp?guid=84D31DC0-85E6-4A12-AD08-378557ACFA19&image=911C7E47-7761-4972-B875-
60151C95F919








Tα υπόλοιπα επεισόδια μπορείτε να τα δείτε κι εδώ :    http://www.cinegreece.com/2013/06/2004_17.html

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

John Huston Τζον Χιούστον



Ο Τζον Χιούστον πέθανε το 1987

Ο Τζον Χιούστον (αγγλ. John Huston), (5 Αυγούστου 1906 - 28 Αυγούστου 1987) ήταν Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου βραβευμένος με Όσκαρ Σκηνοθεσίας και διασκευασμένου σεναρίου για την ταινία του 1948 Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε (The Treasure of the Sierra Madre). Ο Χιούστον έγραψε το σενάριο στις περισσότερες από τις 37 ταινίες που σκηνοθέτησε στην καριέρα του, αρκετές από τις οποίες θεωρούνται κλασσικές μέχρι και σήμερα (Το Γεράκι της Μάλτας (The Maltese Falcon, 1941), Η ύαινα (In this our Life, 1942), Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε (The Treasure of the Sierra Madre, 1948), Στη βοή της καταιγίδος (Key Largo, 1948), Η Ζούγκλα της Ασφάλτου (The Asphalt Jungle, 1950), Η Βασίλισσα της Αφρικής (The African Queen, 1951), Μουλέν Ρουζ (Moulin Rouge, 1952), Οι Αταίριαστοι (The Misfits, 1961), Ο Άνθρωπος που θα Γινόταν Βασιλιάς (The Man Who Would Be King, 1975) και Η Τιμή των Πρίτσι (Prizzi's Honor, 1985). Κατά την διάρκεια της καριέρας του έλαβε 15 υποψηφιότητες για Όσκαρ, είτε για τη σκηνοθεσία είτε για τη συγγραφή σεναρίου. Σκηνοθέτησε τόσο τον πατέρα του ηθοποιό Γουόλτερ Χιούστον στην ταινία Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε, όσο και την κόρη του Αντζέλικα Χιούστον στην ταινία Η Τιμή των Πρίτσι σε ρόλους που τους απέφεραν Όσκαρ Β' Ανδρικού και Β' Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα.

Έχοντας σπουδάσει Καλές Τέχνες στο Παρίσι, ο Χιούστον ήταν γνωστός για το γεγονός ότι σκηνοθετούσε έχοντας το όραμα του καλλιτέχνη. Εξερευνούσε την οπτική προοπτική των ταινιών του σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, σχεδιάζοντας την κάθε σκηνή σε χαρτί πριν τη γυρίσει κι έπειτα απαθανάτιζε τους ηθοποιούς του με το φακό του. Σε αντίθεση με τους περισσότερους σκηνοθέτες της περιόδου, που βασίζονταν στο τελικό μοντάζ του έργου τους για να του δώσουν μορφή, ο Χιούστον δημιουργούσε τις ταινίες του ενώ γυρίζονταν, καθιστώντας τις περισσότερο οικονομικές κι εγκεφαλικές κι ελαττώνοντας το χρόνο του τελικού τους μοντάζ.

Η θεματολογία του σκηνοθέτη είναι ποικίλη. Πολλές από τις ταινίες του ήταν βασισμένες σε σημαντικά μυθιστορήματα με έντονο το ηρωικό στοιχείο, ενώ άλλες ανήκουν στην κατηγορία των Φιλμ Νουάρ. Τα θέματα τα οποία απασχόλησαν σε μεγαλύτερο βαθμό το σκηνοθέτη ήταν η θρησκεία, η ελευθερία, η αλήθεια, η ψυχολογία, η αποικιοκρατία και ο πόλεμος.

Πριν γίνει δημιουργός ταινιών του Χόλιγουντ, ο Χιούστον υπήρξε ερασιτέχνης πυγμάχος, δημοσιογράφος, συγγραφέας διηγημάτων, ζωγράφος στο Παρίσι και στρατιώτης του ιππικού στο Μεξικό. Στους κύκλους του Χόλιγουντ συχνά αναφερόταν ως Τιτάνας, Επαναστάτης κι Άνδρας της Αναγέννησης. Ο συγγραφέας Ίαν Φριρ τον περιγράφει, ως τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ του Χόλιγουντ, καθώς δεν φοβήθηκε ποτέ να πραγματευτεί θέματα ταμπού για την εποχή τους.

Ο Τζον Χιούστον γεννήθηκε ως Τζον Μαρσέλους Χιούστον στη Νεβάδα του Μιζούρι το 1906. Γονείς του ήταν ο Καναδός ηθοποιός Γουόλτερ Χιούστον κι η δημοσιογράφος Ρία Γκορ. Οι γονείς του χώρισαν όταν ο σκηνοθέτης ήταν τριών ετών και την κηδεμονία του ανέλαβαν η μητέρα του και η γιαγιά του. Ο Χιούστον πέρασε μια ταραχώδη παιδική ηλικία κι εφηβεία, καθώς ήταν αναγκασμένος να μετακινείται από τη μια πόλη στην άλλη, μέχρι τη στιγμή που η μητέρα του παντρεύτηκε ξανά με ένα σημαντικό στέλεχος μιας εταιριών σιδηροδρόμων και εγκαταστάθηκε στη Μινεσότα. Ο Χιούστον πέρασε τα παιδικά του χρόνια φοιτώντας σε οικοτροφεία και περνούσε τα καλοκαίρια του πηγαίνοντας διακοπές πότε με τη μητέρα του και πότε με τον πατέρα του. Από τα 11 μέχρι τα 13 του χρόνια επλήγη από νεφροπάθεια που είχε ως αποτέλεσμα να επηρεάσει την ανάπτυξή του. Εισήχθη σε κλινική όπου του σύστησαν δίαιτα χαμηλή σε θερμίδες και πρωτεΐνες. Μήνες αργότερα απεδείχθη ότι η διάγνωση ήταν λανθασμένη και του δόθηκε εξιτήριο. Έπειτα η οικογένεια του μετακόμισε στο Λος Άντζελες, όπου εντυπωσιάστηκε με τη νεοσύστατη κινηματογραφική βιομηχανία. Για τον Χιούστον ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν το απόλυτο είδωλο. Έχοντας τελειώσει το δεύτερο χρόνο φοίτησης στο Λύκειο αποφάσισε να παρατήσει το σχολείο για να γίνει πυγμάχος και στα 15 του ήταν ήδη επιτυχημένος στην κατηγορία ελαφρών βαρών. Η καριέρα του ως πυγμάχου έληξε άδοξα μετά από το σπάσιμο της μύτης του.. Έπειτα μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να ζήσει με τον πατέρα του, ο οποίος είχε επιτυχημένη πορεία στο Μπρόντγουεϊ. Έλαβε μερικούς μικρούς ρόλους σε θεατρικά και βλέποντας τον πατέρα του να κάνει πρόβες εντυπωσιάστηκε με την τέχνη της υποκριτικής. Ο σκηνοθέτης δήλωσε χρόνια αργότερα ότι έβαλε σε πράξη για ολοκληρή του τη ζωή τα όσα έμαθε πλάι στον πατέρα του. Το σύντομό του πέρασμα από το θεατρικό σανίδι διαδέχτηκε ένα ταξίδι στο Μεξικό, όπου διέμεινε για δυο χρόνια. Κατά τη διαμονή του εκεί έγινε επίτιμο μέλος του ιππικού στο Μεξικό. Επέστρεψε στο Λος Άντζελες όπου παντρεύτηκε την κοπέλα του από το Λύκειο, Ντόροθι Χάρβεϊ, αλλά ο γάμος έληξε επτά χρόνια αργότερα.

Καριέρα

Πρώτα βήματα ως σεναριογράφος

Το 1929, υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρία Metro-Goldwyn-Mayer για 150 δολάρια την εβδομάδα και δυο χρόνια αργότερα με τη Universal Pictures. Πρώτο του εγχείρημα ως σεναριογράφος ήταν η διόρθωση του σεναρίου της ταινίας του 1931 Μέσα στη Θύελλα (A House Divided) που σκηνοθέτησε ο Γουίλιαμ Γουάιλερ με πρωταγωνιστή τον πατέρα του. Ο Γουάιλερ κι ο Χιούστον έγιναν καλοί φίλοι και συνεργάστηκαν σε πολλές ταινίες τα χρόνια που ακολούθησαν. Στα μέσα της δεκαετίας του '30 μεταφέρθηκε στην Αγγλία όπου εργάστηκε για την εταιριά Gaumont-British κι έπειτα επέστρεψε στο Χόλιγουντ, όπου υπέγραψε συμβόλαιο ως σεναριογράφος με την εταιρία Warner Bros.. Συμμετείχε στη συγγραφή των σεναρίων για τις ταινίες του 1938 Μεγαλοφυής Παράφρων (The Amazing Dr. Clitterhouse), στην οποία πρωταγωνιστούσαν ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ κι ο Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον και Ζέζεμπελ (Jezebel) σκηνοθετημένη επίσης από τον Γουάιλερ με πρωταγωνίστρια την Μπέτι Ντέιβις. Έπειτα συνέγραψε επίσης τα σενάρια των ταινιών: Χουαρέζ (Juarez, 1939) και Ο Λοχίας Γιορκ (Sergeant York, 1941). Ο Χιούστον έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ για τη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας Λοχίας Γιορκ κι έγινε ένας από τους πιο σεβάσμιους σεναριογράφους του Χόλιγουντ. Έτσι προσπάθησε να πείσει τους αδελφούς Γουόρνερ να του αναθέσουν τη σκηνοθεσία ταινιών, σε περίπτωση που το επόμενο σενάριο που θα έγραφε ήταν επιτυχημένο. Οι Γουόρνερ συμφώνησαν και του ανέθεσαν τη συγγραφή του σεναρίου για την ταινία Ο δραπέτης της Σιέρα (High Sierra, 1941) που έκανε επιτυχία κι εκτόξευσε την καριέρα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στα ύψη. Ο ίδιος έγραψε στην αυτοβιογραφία του: Αυτό ήταν κάτι που με ικανοποίησε. Τους άρεσε η δουλειά μου ως σεναριογράφος κι ήθελαν να συνεχίσουμε τη συνεργασία. Και μου έδωσαν την ευκαιρία να σκηνοθετήσω και σε περίπτωση που το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό δεν επρόκειτο να χάσουν κάτι εφόσον επρόκειτο να δοκιμαστώ στη σκηνοθεσία ταινίας χαμηλού προϋπολογισμού.":77.

Στο τιμόνι της σκηνοθεσίας

Η επιτυχία της ταινίας Ο δραπέτης της Σιέρα οδήγησε τον Τζακ Γουόρνερ να αφήσει το Χιούστον να επιλέξει το αντικείμενο του πρώτου του σκηνοθετικού εγχειρήματος.. Ο σκηνοθέτης αποφάσισε να γυρίσει Το Γεράκι της Μάλτας (The Maltese Falcon, 1941) που αποτελεί την τρίτη μεταφορά του αστυνομικού μυθιστορήματος του Ντάσιελ Χάμετ. Ο Χιούστον ετοίμασε ένα σενάριο που έμεινε πιστό στο μυθιστόρημα, αλλά ο

προϋπολογισμός που διέθεσε ο Γουόρνερ για την ταινία ήταν χαμηλός. Η ταινία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στα στούντιο της Warner Bros. και χωρίς μεγάλα ονόματα (ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ δεν είχε ακόμη καθιερωθεί και η δημοτικότητα της Μαίρη Άστορ ήταν πεσμένη σε σχέση με το παρελθόν). Στην ταινία εμφανίζονται επίσης ο Πίτερ Λόρι, Σίντνεϊ Γκρίνστριτ κι ο πατέρας του Χιούστον, Γουόλτερ. Η ικανότητα του Χιούστον να αποσπάσει καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του, καθώς κι η οραματικότητά του συνέβαλαν στην εμπορική επιτυχία της ταινίας που πλέον θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του κινηματογράφου.

Η επιτυχία της ταινίας εξέπληξε τα στελέχη της Warner καθώς οι κριτικοί το αποκάλεσαν ένα από τα καλύτερα μελοδράματα που γυρίστηκαν ποτέ και του έδωσαν θρυλική υπόσταση από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του. Ο Χιούστον έλαβε άλλη μια υποψηφιότητα για το σενάριο της ταινίας, η οποία προτάθηκε επίσης γα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας χάνοντας από τη δραματική ταινία του Τζον Φορντ Η κοιλάδα της κατάρας (How Green was my Valley, 1941). Ο Τζακ Γουόρνερ αναγνώρισε το ταλέντο του Χιούστον και του ανέθεσε τη σκηνοθεσία ταινιών με υψηλό προϋπολογισμό. Επόμενό του σκηνοθετικό εγχείρημα ήταν η ταινία Η ύαινα (In this our Life, 1942) δράμα που πραγματεύεται το φαινόμενο του ρατσισμού με πρωταγωνίστρια τη Μπέτι Ντέιβις, που ακολουθήθηκε από την ταινία Τα Γεράκια του Ειρηνικού (Across the Pacific) της ίδιας χρονιάς, στην οποία εκτός από τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ συμμετείχε και όλο το καστ από Το Γεράκι της Μάλτας. Κι οι δυο ταινίες στέφθηκαν με επιτυχία. Την ίδια χρονιά ο σκηνοθέτης κατετάγη στο στρατό των Η.Π.Α και αναχώρησε για το μέτωπο, όπου κατέγραψε με την κάμερα του τη φρίκη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Με τη λήξη του πολέμου, ο σκηνοθέτης επέστρεψε στις Η.Π.Α. όπου συμμετείχε στη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας του Όρσον Γουέλς Ο Άγνωστος (The Stranger, 1946).

Πρώτο του σκηνοθετικό εγχείρημα μετά την επιστροφή του από το μέτωπο ήταν η ταινία του 1948 Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε (The Treasure of Sierra Madre) στο οποίο ανέθεσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο για μια ακόμη φορά στο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Στην ταινία εμφανίστηκαν επίσης ο πατέρας του Γουόλτερ Χιούστον κι ο Τιμ Χολτ. Η ταινία προτάθηκε για τέσσερα βραβεία Όσκαρ εκ των οποίων κέρδισε τρία. Έχασε μόνο το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας από τον κινηματογραφικό Άμλετ (Hamlet, 1948) του Λόρενς Ολίβιε. Ο Χιούστον βραβεύτηκε τόσο με Όσκαρ Σκηνοθεσίας όσο

και με όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου, ενώ ο πατέρας του έλαβε το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Την ίδια χρονιά γύρισε το Φιλμ Νουάρ Στη βοή της καταιγίδος (Key Largo, 1948) με πρωταγωνιστές το Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και τη Λορίν Μπακόλ. Η ταινία χάρισε στην Κλερ Τρέβορ το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου[1]. Ο σκηνοθέτης ήταν όμως απογοητευμένος από το γεγονός ότι η Warner Bros. αφαίρεσε κάποιες σκηνές από την ταινία χωρίς την έγκρισή του κι αποφάσισε να αποχωρήσει από την εταιρία μετά τη λήξη του συμβόλαιού του. Το 1950 επέστρεψε στο σκηνοθετικό τιμόνι αναλαμβάνοντας ακόμη ένα Φιλμ Νουάρ, την ταινία Η Ζούγκλα της Ασφάλτου (The Asphalt Jungle) που του χάρισε άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

Η επιτυχία του σκηνοθέτη συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50, με ταινίες όπως: Η Βασίλισσα της Αφρικής (The African Queen, 1951) που χάρισε στον Μπόγκαρτ το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, Μουλέν Ρουζ (Moulin Rouge, 1952), Μόμπι Ντικ (Moby Dick, 1956) και Σάρκα και Ψυχή (Heaven Knows, Mr. Allison, 1957). Μόνη του αποτυχημένη ταινία της περιόδου ήταν το Πιο Δυνατός απ`τον Διάβολο (Beat the Devil, 1953), ενώ μετά την εμπορική αποτυχία των ταινιών: Οι Ρίζες του Ουρανού (The Roots of Heaven) και Ο Βάρβαρος κι η Γκέισα (The Barbarian and the Geisha) αποφάσισε να απέχει από τα κινηματογραφικά δρώμενα για ένα χρόνο.

Το 1960 γύρισε τις ταινίες: Οι Ασυγχώρητοι (The Unforgiven) με τους Όντρεϊ Χέπμπορν και Μπαρτ Λάνκαστερ και Οι Αταίριαστοι (The Misfits) με τη Μέριλιν Μονρόε, τον Κλαρκ Γκέιμπλ και το Μοντγκόμερι Κλιφτ. Παρά την επιτυχία της, η ταινία αυτή θεωρείται μια από τις καταραμένες του Χόλιγουντ, καθώς αποτέλεσε την τελευταία ταινία του Κλαρκ Γκέιμπλ και της Μέριλιν Μονρόε. Ο πρώτος απεβίωσε πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα, ενώ η Μονρόε πέθανε ένα χρόνο αργότερα. Ο Μοντγκόμερι Κλιφτ που δε βρισκόταν στην καλύτερη φάση της καριέρας του επρόκειτο να αποβιώσει το 1966. Ο Χιούστον συνεργάστηκε άλλη μια φορά με τον Κλιφτ το 1962 για την ταινία Φρόιντ, Απόκρυφα Πάθη (Freud). Το 1966 ανέλαβε τη σκηνοθεσία της επικής ταινίας θρησκευτικού περιεχομένου Η Βίβλος (The Bible), βασισμένη στη Γένεση. Ο προϋπολογισμός ήταν τεράστιος κι οι εισπράξεις ήταν χαμηλές με αποτέλεσμα η ταινία να θεωρηθεί αποτυχημένη. Ο ίδιος ο Χιούστον είχε αναλάβει το ρόλο του Νώε, τον οποίον είχε αρχικά προτείνει στους Τσάρλι Τσάπλιν και Άλεκ

Γκίνες. Ακολούθησε μια σειρά ταινιών γυρισμένες στην Ευρώπη κι ο σκηνοθέτης επέστρεψε στο Χόλιγουντ το 1972 για να δημιουργήσει την ταινία Βρώμικη Πόλη (Fat City) με τους Στέισι Κιτς και Τζεφ Μπρίτζες. Ιδιαίτερα επιτυχημένη θεωρήθηκε η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ Ο Άνθρωπος που θα Γινόταν Βασιλιάς (The Man Who Would Be King, 1975) που γύρισε με πρωταγωνιστές τους Σον Κόνερι και Μάικλ Κέιν, μετά την ολοκλήρωση της οποίας αποσύρθηκε για τέσσερα χρόνια λόγω προβλημάτων υγείας.

Κατά τη δεκαετία του '80 γύρισε τις ταινίες Η Μεγάλη Απόδραση των 11 (Escape to Victory), Κάτω απ' το Ηφαίστειο (Under the Volcano, 1982) και Η Τιμή των Πρίτσι (Prizzi's Honor, 1985) που χάρισε την τελευταία υποψηφιότητα για Όσκαρ Σκηνοθεσίας σε εκείνον και το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου στην κόρη του Αντζέλικα. Τελευταία του ταινία ήταν Οι Δουβλινέζοι (The Dead).

Καριέρα ως Ηθοποιός

Κατά το τέλος της καριέρας του άρχισε να αναλαμβάνει και κινηματογραφικούς ρόλους σε ταινίες άλλων σκηνοθετών ξεκινώντας το 1963 με την ταινία του Όττο Πρέμινγκερ Ο Καρδινάλιος (The Cardinal), όπου υποδύθηκε το ρόλο ενός Καρδινάλιου, σε μια ερμηνεία που σύμφωνα με τον Πρέμινγκερ έκλεψε την παράσταση και του χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Άλλος αξιομνημόνευτος ρόλος του ήταν εκείνος του επιχειρηματία Νόα Κρος στο Φιλμ Νουάρ του Ρόμαν Πολάνσκι Τσάιναταουν (Chinatown, 1974). Ο Χιούστον δήλωνε ότι του άρεσε η υποκριτική αλλά δήλωνε επίσης ότι δεν την έπαιρνε στα σοβαρά. Ήταν περήφανος για τις ερμηνείες του στις ταινίες: Μάχη στον Πλανήτη των Πιθήκων (Battle for the Planet of the Apes, 1973), Τσάιναταουν και Δυναστεία Δολοφόνων (Winter Kills, 1979).

Θάνατος

Ο Χιούστον ήταν φανατικός καπνιστής και το 1978 του διέγνωσαν εμφύσημα, αλλά τον τελευταίο χρόνο της ζωής του δεν ήταν σε θέση να αναπνεύσει για περισσότερο από 20 λεπτά χωρίς τη βοήθεια οξυγόνου. Απεβίωσε στις 28 Αυγούστου του 1987 στη Μίντλταουν του Ρόουντ Άιλαντ από πνευμονία που αποτέλεσε επιπλοκή της πνευμονοπάθειάς του.
Τασος Παπαναστασιου
28/8/2014 ·
φωτογραφία από http://www.google.com/imgres